„Historia Naturalna” Dominika Lejmana

W łódzkim Atlasie Sztuki Dominik Lejman „wyświetla” kolejną historię. Wprowadzia widza w przestrzeń, która sugeruje pytanie o granice i „relacje” między oglądającymi a oglądanymi. Artysta w rozmowie z Martą Skłodowską przybliża genezę najnowszej „Historii Naturalnej”: „Punktem wyjścia dla całej opowieści jest diorama. Jako forma ekspozycji to próba stworzenia bariery między eksponatami a widzem, podobnej do tej która powstaje w Muzeum Historii Naturalnej. Taka powierzchnia stawia nas w sytuacji widza obserwującego wypchane zwierzęta, to mogą być też newsy prasowe albo my sami sprzed kilku sekund (…)”. „Historia Naturalna” wydaje się kontynuacją autorskiej wypowiedzi. Zarówno tej, w której „Ostatni gasi światło” (CSW, 2006) – gdy „wideomalarskie” prace wprowadzały widza w (nie)naturalne środowisko cywilizacji zdominowanej przez technikę. Ale i tej, w której „Mapa odkryć” (projekt „Szpital jako krajobraz małych spektakli”, Warszawa 2003, Duseldorf 2005/2006) ożywiła przestrzeń „wideofreskami” – z odlatującymi ptakami, pełzającymi jaszczurkami, dostojnymi flamingami, spacerującymi tygrysami. Łódź, Atlas Sztuki, 20 kwietnia – 10 czerwca 2007, Dominik Lejman „Historia Naturalna”

varia: Rozmowa z Dominikiem Lejmanem o „Naturalnej Historii” w Atlasie Sztuki (M. Skłodowska „Społeczeństwo spektaklu”, źródło „Gazeta Wyborcza, 19 kwietnia 2007) O projekcie „Mapa odkryć. Szpital jako krajobraz małych spektakli"